Dziwny porządek rzeczy

2020   

​

Dziwny porządek rzeczy  używa metafory „map” i/lub „sieci” do badania narracyjnych i nieliniowych pomysłów, które umożliwiają eksperymentalne  podejścia do obrazu statycznego lub ruchomego. Badanie relacji między praktyką i teorią sztuki współczesnej a masowym rozprzestrzenianiem się nowych technologii. Ono  krytycznie analizuje teoretyczne i estetyczne debaty związane z powstającymi mediami cyfrowymi i ich związkiem z analogowymi kulturami wizualnymi. W ten dialog uwikłana jest eklektyczna gama dzieł sztuki, które rzucają wyzwanie takim tematom, jak polityka danych, bliskość emocjonalna, cyfrowa jaźń, jednorodność, codzienność i wolność wypowiedzi. Połączone niewidzialną nicią dzieła te komunikują, w jaki sposób nasze umysły i kultury są częściami wspólnego systemu rządzonego przez złożone kartografie między zespołami ludzkimi i mechanicznymi.